öykü - AİDİYETLİK PROJESİ

Sahiplenme güdüsü eksikti. Kendisini bir yere ya da bir kişiye ait ya da bir şey/kişi ona aitmiş gibi hissetmemişti hiçbir zaman.
Tabi ki sevdalandığı şehirler vardı ve de insanlar..En çok da yaşamak zorunda olduğu kentte nefes almak ve yaşadığını hissetmek için herkesten gizli gidip aşk tazelediği okuldaki hocalarının pek sevdiği deyimle; kent nişleri.
Fakat bu güdü eksikliği insanlarla kurduğu ilişkilerde problem yaratıyordu. Sevdiği insana karşı herhangi bir sorumluluk hissedemiyordu. Neden bir yere giderken haber versin ya da izin alsındı ki. Küçükken ona sadece onu Yaradan'ın sahip olduğu ve sadece ona ait olduğu söylenmişti. Garip bir şekilde başka birini daha asla kabul edemiyordu.
Acaba kendimi programlasam mı dedi içinden. Bir yer seçse ve de bir kişi, evet ben buraya ait olmak istiyorum ve bu kişiye dese... Sonra yavaş yavaş alıştırsa kendini. Olur muydu acaba? ? Hııı evet eminim olur! dedi ve aynı hızla vazgeçti. Sonra güldü tüm ağlanacak hallerine yaptığı gibi. İşte vazgeçilmiş bir proje daha dedi, "aidiyetlik projesi", ve yaptığı işe geri döndü.